Hij was in gesprek met de club uit de hoofdstad. Nu blijkt vandaag dat Amsterdam het niet voor elkaar heeft gekregen om een sponsor te vinden. Die optie vervalt dus. Misschien is Rotterdam toch nog een idee. Dat zou wat zijn zeg. Nederland qua basketbal volledig de rug willen toekeren maar uiteindelijk toch weer terugkomen omdat de pindakaas simpelweg wel betaald moet worden. Zo kan het soms gaan in het leven. Je kan er nu al hele filosofieën over houden maar laten we eerst maar eens afwachten wat de oplossing uiteindelijk gaat worden. Drie jaren werken in Groningen en daarbij twee prijzen winnen is duidelijk geen garantie voor een aantrekkelijke nieuwe baan. Althans, nog niet. We zullen zien.
En dan Amsterdam. Wie kan je het kwalijk nemen dat de club uit de grote stad al jaren geen hoofdsponsor kan vinden? Aan de bedrijvigheid kan het niet liggen. De regio staat daar bol van de grote bedrijven en daar zitten vast wel mogelijke kandidaten tussen. Aan de sport ligt het ook niet want basketbal is weliswaar niet enorm groot maar heeft wel genoeg potentie om jezelf als bedrijf te kunnen profileren. Blijft dus maar één mogelijkheid over: het bestuur. Dat ze in Amsterdam niet de meest populaire bestuurders hebben is al jaren alom bekend maar dit mag je simpelweg wel betitelen als falen. We zullen geen namen noemen maar de heren daar bestuurden de club op een manier die niet bij iedereen in goede aarde viel. Ook qua communicatie was het vaak tenenkrommend. De website werd regelmatig gebruikt als een soort uitlaadklep van frustraties en irritaties en daar maak je nou niet echt vrienden mee. Onlangs werd er zelfs melding gemaakt van het feit dat een nieuw contract nog een kwestie van een handtekening zetten was. Blijkbaar waren er toch nog feiten en omstandigheden die het desbetreffende bedrijf deed besluiten om niet met ABC in zee te gaan. In de wandelgangen gingen er de meest vreemde verhalen maar zolang het geen feiten zijn kan je er alleen maar naar raden. Feit is dat het doek nu definitief is gevallen. Voor de sport is het ontzettend jammer. Voor de stad net zo. En wat dacht u van de spelers? Voorn bijvoorbeeld had prima in Groningen gepast maar door alle vertragingen en gedoe is dat nu geen optie meer. Nieuwe mensen aan de leiding met frisse ambities en gezond verstand zouden wellicht een kans moeten krijgen. Maar dat zal deze zomer niet meer lukken. We gaan de competitie in met 9 teams die gaan strijden voor het kampioenschap. Laten we hopen dat de komende jaren dat aantal weer gaat stijgen!
In Groningen doen we het momenteel met ongeveer 187 BBC leden, bijna 1400 seizoenkaarten en een aantal prima sponsoren. De voorbereidingen op het nieuwe seizoen zijn in volle gang en met een paar weken zijn we daar ook helemaal klaar voor.
Tot slot, niet van een bandje maar gewoon uit het hart: DEFENSE!!
dinsdag 12 juli 2011
vrijdag 8 juli 2011
080711: Preview JD Jaarboek
In september verschijnt het basketbal jaarboek over het afgelopen seizoen. Met verhalen, foto’s en veel achtergrond informatie. ToH heeft ook aan dit project meegewerkt en geeft nu alvast een kleine preview van het interview met Jason Dourisseau. Niet alles natuurlijk want dan valt er in september niks meer te lezen. Leuke nieuwtjes zijn straks te lezen in het complete verhaal. Hierbij een tipje van de sluier:
De meest waardevolle speler van het seizoen 2010-2011 was de veelzijdige speler van GasTerra Flames, Jason Dourisseau. Bijna twee meter lang, 27 jaar en één van de beste verdedigers van de competitie. Naast de DBL, riep ook Eurobasket hem uit tot MVP en daarnaast ook tot de beste buitenlander en de beste verdediger van de Nederlandse competitie.
Hij is enorm trots dat de jury, waaronder de andere coaches, hem tot MVP hebben uitgeroepen. Had hij het ook verwacht? ‘Nee, aanvallend was ik bij GasTerra Flames niet de belangrijkste man maar verdedigend wist ik wel dat ik van grote waarde was. Ik wil altijd zo constant mogelijk spelen en dat niveau elke wedstrijd weer halen. Het was dit jaar ook niet mijn doel om deze titel te winnen maar ik wilde gewoon een belangrijke rol gaan spelen voor mijn ploeg. Dat ze mij hebben uitgekozen voelt goed en ik ben er erg trots op’.
Samen met Frank Turner, Julian Mills, Seamus Boxley en Matt Haryasz zat hij in het All Star Team en daarmee was hij in goed gezelschap. ‘Als ik zelf had moeten kiezen had ik waarschijnlijk voor Boxley of Turner als MVP gekozen. Dat zijn spelers die heel belangrijk voor hun ploeg zijn. Bij mijn eigen ploeg had ik gekozen voor Matt Haryasz omdat hij de belangrijkste aanvallende kracht van de ploeg was. Voor Skip (Julian Mills) vind ik het heel jammer dat hij geblesseerd raakte want dat is een heel atletische speler die zeer efficiënt en allround is. Als hij in de play-offs zou hebben meegespeeld had onze serie tegen Den Bosch in de halve finale wellicht heel anders kunnen uitpakken’.
Jason heeft tot nu toe twee seizoenen in Nederland gespeeld waarin hij vorig seizoen landskampioen werd en dit jaar de Nationale Beker wist te veroveren. Voor die twee jaar werd hij voor het eerst in zijn loopbaan landskampioen in IJsland. ‘Ik heb totaal nu twee landskampioenschappen gewonnen en één beker. Die eerste prijs in IJsland werd door iedereen eigenlijk vooraf al verwacht. We hadden een heel goed team met twee echte topspelers die eerder al op een heel hoog niveau in Europa hadden gespeeld. Gedurende het seizoen verloren we ook maar één wedstrijd. Het kampioenschap bij Flames van vorig jaar was een verrassing voor de club. We begonnen met een hele nieuwe spelersgroep maar we wisten dat we ver zouden kunnen komen. De stad Groningen hoopte het natuurlijk wel maar de verwachtingen waren niet zo hoog in vergelijking met IJsland. En de Bekerwinst, dit is de eerste keer in mijn carrière dat ik de Beker heb gewonnen. In IJsland en daarvoor in Duitsland verloor ik beide finales dus met deze prijs in Nederland ben ik ook heel erg blij’.
Het tweede seizoen van Jason in Nederland verliep anders dan zijn eerste seizoen. De finale van dit jaar werd in de zevende wedstrijd gewonnen door Leiden terwijl hij er met zijn team zo dichtbij was. ‘In mijn eerste jaar in Groningen speelden wij als ploeg heel verrassend. Alle tegenstanders hadden moeite met ons fysieke spel en bovendien waren verdedigen en rebounden onze sterkste punten. In het tweede jaar wisten de tegenstanders precies hoe wij speelden en zo konden ze zich beter wapenen tegen onze manier van basketballen. Bovendien was ons aanvalsspel in het eerste jaar beter. De bal ging veel sneller rond en we maakten veel fast breaks. Daarnaast waren er dit jaar natuurlijk de hoge verwachtingen. Vergeet niet dat het makkelijker is om een berg te beklimmen dan op de top te blijven. Dat is ook precies het grootste verschil tussen dit en het vorige seizoen bij GasTerra Flames. We hebben er alles aan gedaan om het ultieme doel ook dit jaar te bereiken maar helaas is het net niet gelukt. Toch was het een goed jaar met het winnen van de Beker, veel gewonnen wedstrijden en het behalen van de finale. We hebben dit jaar een fase gehad waarin het allemaal wat minder ging en toen hoorde je wel wat negativiteit rond de ploeg. Opeens wordt dan iedere buitenstaander ‘coach’ en weet ook precies wat je zou moeten gaan doen. Dat hoort ook wel een beetje bij topsport, ik weet niet anders. We zijn als team bestaande uit 12 spelers en 2 coaches toen dicht bij elkaar gebleven en hebben de geluiden van buiten naast ons neergelegd’.
GasTerra Flames eindigde als tweede in de competitie en verloor de finale tegen Leiden in de zevende wedstrijd in de 5-mei hal. Wat maakte volgens Jason het verschil? ‘Ik denk dat het toverwoord hier het thuisvoordeel is geweest. We wilden als team als eerste de competitie eindigen maar in de laatste wedstrijd in Leeuwarden verloren we na twee verlengingen waardoor we tot de finale het thuisvoordeel hadden. In de finale tegen Leiden wonnen beide ploegen de thuiswedstrijden zodat je wel kan vaststellen dat het thuisvoordeel doorslaggevend is geweest. We hebben er alles aan gedaan om dat ritme te doorbreken maar uiteindelijk maakte één punt het grote verschil en werd Leiden kampioen’.
….
De meest waardevolle speler van het seizoen 2010-2011 was de veelzijdige speler van GasTerra Flames, Jason Dourisseau. Bijna twee meter lang, 27 jaar en één van de beste verdedigers van de competitie. Naast de DBL, riep ook Eurobasket hem uit tot MVP en daarnaast ook tot de beste buitenlander en de beste verdediger van de Nederlandse competitie.
Hij is enorm trots dat de jury, waaronder de andere coaches, hem tot MVP hebben uitgeroepen. Had hij het ook verwacht? ‘Nee, aanvallend was ik bij GasTerra Flames niet de belangrijkste man maar verdedigend wist ik wel dat ik van grote waarde was. Ik wil altijd zo constant mogelijk spelen en dat niveau elke wedstrijd weer halen. Het was dit jaar ook niet mijn doel om deze titel te winnen maar ik wilde gewoon een belangrijke rol gaan spelen voor mijn ploeg. Dat ze mij hebben uitgekozen voelt goed en ik ben er erg trots op’. Samen met Frank Turner, Julian Mills, Seamus Boxley en Matt Haryasz zat hij in het All Star Team en daarmee was hij in goed gezelschap. ‘Als ik zelf had moeten kiezen had ik waarschijnlijk voor Boxley of Turner als MVP gekozen. Dat zijn spelers die heel belangrijk voor hun ploeg zijn. Bij mijn eigen ploeg had ik gekozen voor Matt Haryasz omdat hij de belangrijkste aanvallende kracht van de ploeg was. Voor Skip (Julian Mills) vind ik het heel jammer dat hij geblesseerd raakte want dat is een heel atletische speler die zeer efficiënt en allround is. Als hij in de play-offs zou hebben meegespeeld had onze serie tegen Den Bosch in de halve finale wellicht heel anders kunnen uitpakken’.
Jason heeft tot nu toe twee seizoenen in Nederland gespeeld waarin hij vorig seizoen landskampioen werd en dit jaar de Nationale Beker wist te veroveren. Voor die twee jaar werd hij voor het eerst in zijn loopbaan landskampioen in IJsland. ‘Ik heb totaal nu twee landskampioenschappen gewonnen en één beker. Die eerste prijs in IJsland werd door iedereen eigenlijk vooraf al verwacht. We hadden een heel goed team met twee echte topspelers die eerder al op een heel hoog niveau in Europa hadden gespeeld. Gedurende het seizoen verloren we ook maar één wedstrijd. Het kampioenschap bij Flames van vorig jaar was een verrassing voor de club. We begonnen met een hele nieuwe spelersgroep maar we wisten dat we ver zouden kunnen komen. De stad Groningen hoopte het natuurlijk wel maar de verwachtingen waren niet zo hoog in vergelijking met IJsland. En de Bekerwinst, dit is de eerste keer in mijn carrière dat ik de Beker heb gewonnen. In IJsland en daarvoor in Duitsland verloor ik beide finales dus met deze prijs in Nederland ben ik ook heel erg blij’.Het tweede seizoen van Jason in Nederland verliep anders dan zijn eerste seizoen. De finale van dit jaar werd in de zevende wedstrijd gewonnen door Leiden terwijl hij er met zijn team zo dichtbij was. ‘In mijn eerste jaar in Groningen speelden wij als ploeg heel verrassend. Alle tegenstanders hadden moeite met ons fysieke spel en bovendien waren verdedigen en rebounden onze sterkste punten. In het tweede jaar wisten de tegenstanders precies hoe wij speelden en zo konden ze zich beter wapenen tegen onze manier van basketballen. Bovendien was ons aanvalsspel in het eerste jaar beter. De bal ging veel sneller rond en we maakten veel fast breaks. Daarnaast waren er dit jaar natuurlijk de hoge verwachtingen. Vergeet niet dat het makkelijker is om een berg te beklimmen dan op de top te blijven. Dat is ook precies het grootste verschil tussen dit en het vorige seizoen bij GasTerra Flames. We hebben er alles aan gedaan om het ultieme doel ook dit jaar te bereiken maar helaas is het net niet gelukt. Toch was het een goed jaar met het winnen van de Beker, veel gewonnen wedstrijden en het behalen van de finale. We hebben dit jaar een fase gehad waarin het allemaal wat minder ging en toen hoorde je wel wat negativiteit rond de ploeg. Opeens wordt dan iedere buitenstaander ‘coach’ en weet ook precies wat je zou moeten gaan doen. Dat hoort ook wel een beetje bij topsport, ik weet niet anders. We zijn als team bestaande uit 12 spelers en 2 coaches toen dicht bij elkaar gebleven en hebben de geluiden van buiten naast ons neergelegd’.
GasTerra Flames eindigde als tweede in de competitie en verloor de finale tegen Leiden in de zevende wedstrijd in de 5-mei hal. Wat maakte volgens Jason het verschil? ‘Ik denk dat het toverwoord hier het thuisvoordeel is geweest. We wilden als team als eerste de competitie eindigen maar in de laatste wedstrijd in Leeuwarden verloren we na twee verlengingen waardoor we tot de finale het thuisvoordeel hadden. In de finale tegen Leiden wonnen beide ploegen de thuiswedstrijden zodat je wel kan vaststellen dat het thuisvoordeel doorslaggevend is geweest. We hebben er alles aan gedaan om dat ritme te doorbreken maar uiteindelijk maakte één punt het grote verschil en werd Leiden kampioen’.
….
Abonneren op:
Posts (Atom)
