De Grote Markt blijft leeg. Op deze dag had het zo mooi kunnen zijn voor Donar maar helaas geen huldiging vandaag maar alleen een afscheid van spelers en coaches in Martiniplaza. De voetballers en de basketballers kregen het beide op de valreep niet voor elkaar om hun fans het ultieme cadeau te geven. Van voetbal heb ik geen verstand dus daar kan ik weinig over zeggen. Over basketbal wel een heel klein beetje. Vandaar dit verhaal.
Dat de finale van dit jaar een geweldige promotie voor de sport is geweest is een feit maar als Groninger helaas met de verkeerde winnaar. Drie verlengingen en vervolgens met één punt verschil verliezen doet pijn maar iedereen heeft met de nodige spanning in het lijf wel kunnen genieten van hoe mooi deze sport kan zijn. Televisieschema’s werden volledig door de war geschopt want een wedstrijd had nog nooit zo lang geduurd. Leiden wist de overwinning thuis binnen te slepen en dat was in deze serie niet echt een verrassing. Het sleutelwoord in de series van de Play-offs is helder en telt precies 13 letters: thuisvoordeel.
Geen uitwedstrijd werd er door ons gewonnen en dan loop je met geen thuisvoordeel in de finale continue achter de feiten aan. Wat dat betreft kunnen we dus wel vaststellen dat de verspeelde koppositie in Leeuwarden, na twee verlengingen, op 16 april cruciaal is geweest. Daardoor kreeg Leiden de eerste positie op de ranglijst als een cadeautje aangeboden en heeft daar op zondag 29 mei dankbaar gebruik van gemaakt. Dat de verhouding tussen de reguliere competitie en de Play-offs qua wedstrijden en resultaten heel verschillend kan zijn is algemeen bekend maar nu is maar weer eens gebleken dat één wedstrijd in de reguliere competitie doorslaggevend kan zijn.
Het was een mooi seizoen en tot december hadden velen het gevoel dat het dit seizoen zeker zou moeten gaan lukken om, na de Nationale beker, ook de grote prijs te gaan pakken. Maar toen gebeurde er iets wat te maken had met een houdbaarheidsdatum. Vanaf dat moment was het fundament opeens beschadigd. Het fundament van vertrouwen, stabiliteit en leiderschap. Niemand wist op dat moment hoe de ploeg daarop zou gaan reageren maar achteraf hebben we kunnen zien dat het genomen besluit wel degelijk invloed heeft gehad op het verloop van het seizoen. Had het dan anders gemoeten? Dat is achteraf makkelijk oordelen en daar doe ik dus ook maar niet aan mee maar het feit is wel dat er toen meer over andere dingen werd gesproken dan over het spel en de teamprestaties. Of dat besluit op dat moment de reden is geweest voor de verloren finale is geen juiste conclusie maar dat het een rol heeft gespeeld is waar. Na de decembermaand zag je dat het spel niet altijd meer zo overtuigend was en dat er soms naar excuses werd gezocht terwijl ‘no excuses’ één van de fundamenten was van dit seizoen. Leiderschap ontbrak met regelmaat, zeker in het veld. Wie nam de boel op sleeptouw en wie bepaalde wat er moest gebeuren als het allemaal even tegenzat. Als leiderschap niet in de genen van een persoon zit kan je het moeilijk er in rammen want zoiets heb je of heb je niet. Het gevolg was dat er soms ook wat scheurtjes ontstonden in de onderlinge verhoudingen. Wie was de echte leider en wie moest het goede voorbeeld geven. En bovendien, ook niet onbelangrijk, werd dat door de anderen wel volledig geaccepteerd. Het is geen geheim dat Haryasz vanaf het begin al door Marco als de nummer één werd gebombardeerd en dat hij de belangrijkste man van de ploeg was. Dat zijn persoonlijkheid en gedrag daardoor wel eens wilde botsen met de anderen bleek al bij de laatste oefenwedstrijd van 18 september tegen Oldenburg. Toch bleef Haryasz de nummer 1 in de ploeg en laten we eerlijk zijn, qua talent, skills en ervaring was dat ook een logische keuze.
Haryasz was het hele jaar ook erg belangrijk maar iedereen heeft kunnen zien dat hij in vergelijking met vorig seizoen minder dominant speelde. Hij schoot vaker van afstand en zijn acties waren een stuk minder paar effectief. Natuurlijk speelde de tegenstander daarbij een grote rol. Men kende de klappen van de zweep zo langzamerhand en daarom werd hij vaak dubbel verdedigd waardoor zijn weg naar de basket vaak goed werd belemmerd. Het logische gevolg daarvan is dat een andere speler vrij komt te staan en daar werd te weinig goed gebruik van gemaakt. Zeker gezien de schotpercentages van dit seizoen. We hoeven de statistieken er niet bij te pakken want iedereen heeft kunnen zien dat het vizier het hele jaar niet 100% scherp stond. Alle schotpercentages zouden volgens Marco aan het begin van dit seizoen omhoog moeten maar niets was minder waar. Wat de oorzaak daarvan is, is voer voor sportpsychologen. Raak schieten, je comfortabel voelen, de overtuiging hebben van je eigen kunnen, dat zijn zaken die in de speler zelf goed moeten voelen en natuurlijk ook volledig gesteund moeten worden door de andere spelers en door de coaches. Wellicht dat dit onderdeel toch iets te maken heeft gehad met die bewuste maand december. Wie het weet mag het zeggen.
Bostain kreeg in het veld de leiding maar wist daar vaak niet goed mee om te gaan. Hij worstelde duidelijk met die rol en voelde zich pas echt comfortabel als hij in het kielzog van anderen zijn inbreng als een toegevoegde waarde kon etaleren. Toch was dat vaak niet voldoende omdat het juist aan de leider is om op de momenten dat het tegen zit de leiding te nemen en dat iedereen zich daar ook bij neer legt. Vervolgens kreeg Aron vaak de kans of was het Bauscher die de kar moest gaan trekken. Zoeken naar alternatieven zeg maar. Het uitkristalliseren van leiderschap in een ploeg is enorm belangrijk en dat onderdeel was dit seizoen niet overtuigend. Bostain-Haryasz-Bauscher, de driehoek die de basis van dit team was, waren niet altijd een toevoeging op elkaar maar meer een strijd tussen: wie doet het en wie moet het.
Maar goed, het is zoals het is. Het was een mooi seizoen zonder een echte hoofdprijs. Gelukkig ziet de toekomst er rooskleurig uit voor Donar met mooie sponsorcontracten en goede ambities. Daar kunnen andere clubs waaronder Amsterdam alleen maar heel jaloers op zijn. Basketbal leeft in Groningen en voorlopig zal dat ook zeker zo blijven. De vraag die iedereen bezig houdt is natuurlijk hoe de invulling van de komende jaren er uit gaat zien. Wie wordt de coach en welke spelers zullen naar Groningen komen. Einde deze week weten we een stuk meer en kunnen we ons gaan richten op het nieuwe seizoen 2011-2012. Marco gaat hoogstwaarschijnlijk naar het buitenland omdat hij daar zijn pijlen volledig op heeft gericht. De drie seizoenen onder coach Marco van den Berg waren goed voor het Groningse basketbal. Donar won twee prijzen en daar zijn we allemaal heel blij mee. Nu komt een andere coach de leiding nemen en gaat de periode Van den Berg de boeken in. Bij zijn komst drie jaren geleden waren de meningen verschillend. Ook ToH was sceptisch en kritisch. Hij is een man met een goede babbel en met uitgesproken meningen die wel eens willen botsen. In deze drie jaar heeft hij in de stad waar hij het basketbal zich eigen heeft gemaakt duidelijk zijn stempel gedrukt op Donar en op de prestaties. Nu is die periode voorbij en zal hij voor altijd worden herinnerd als de coach van het landskampioenschap 2010 en de Bekerwinnaar van 2011. Dan mag je vaststellen dat hij het goed heeft gedaan en dat hij met opgeheven hoofd de stad gaat verlaten.
Tot slot. Speler van het jaar is wat mij betreft Jason Dourisseau. Ook in de finale bleef hij er continue 100% voor gaan en was hij één van de uitblinkers van de ploeg. Niet voor niets werd hij verkozen tot MVP van het seizoen. In het jaarboek wat over enkele weken zal uitkomen zal een uitgebreid interview met hem te lezen zijn wat afgelopen vrijdag is gehouden. Ik hoop dat hij ook het komende seizoen in Groningen blijft. Een stabiele basis voor weer een prachtig basketbalseizoen. De komende maanden zullen we steeds meer horen over het team en de spelers. Voorlopig is het zure gevoel van de afgelopen finale nog niet weg maar tijd heelt alle wonden.
Tot binnenkort!
