121110: houdbaarheid

De houdbaarheidsdatum is in zicht. Een heldere stelling die nu in december naar buiten is gekomen. Niet heel verrassend maar het is wel iets met de nodige gevolgen. Hoe gaan team en coaches in de komende periode om met deze informatie, wat wordt in het volgende seizoen het alternatief en hebben we iets geleerd van de afgelopen periode.

Het contract loopt af en wordt niet verlengd. Op zich een helder statement wat vandaag de dag met grote regelmaat gebeurd. Maar hoe gaan mensen daar mee om, dat is de vraag. Is de bezieling in de komende periode net zo groot als voorheen, is motivatie nu opeens moeilijker op te brengen en hoe gaan de spelers reageren op de nieuwe situatie. Natuurlijk moet je er vanuit gaan dat er de komende maanden helemaal niks verandert en dat de ambitie om wederom kampioen te worden met keihard werken en goed basketbal gewoon wordt voortgezet. Maar we zijn mensen en mensen hebben nou eenmaal gevoel en emotie. Je kan vooraf nooit helemaal goed inschatten hoe er gereageerd zal worden. Dat geldt niet alleen bij het observeren van de ander maar ook in jezelf kan dat plotseling of juist heel langzaam gaan veranderen. Voor alle partijen is het gunstig om dit nieuws nu reeds naar buiten te brengen maar wat de gevolgen zijn weet niemand, dat zal de komende periode gewoon moeten blijken.

En dan, het alternatief. Poe, dat is wel een ingewikkelde. De stelling dat er voldoende coaches op deze aarde rondlopen onderschrijf ik natuurlijk maar het profiel dat past bij onze club brengt meteen een aantal restricties met zich mee. En dan druk ik me nog voorzichtig uit. Een coach met roots in het hoge Noorden zou wat mij betreft absoluut de voorkeur hebben maar die spoeling is erg dun. Sterker nog, in Nederland weet ik zo geen naam te noemen die feilloos bij ons zou passen. De kans dat we dus over de grenzen moeten gaan kijken is dus erg groot. Zo’n situatie hebben we eerder meegemaakt. En wie kwam er toen uit de hoge hoed: Pep Claros. Wat ik me nog het beste kan herinneren is zijn springactie op de speakertafel puur om aandacht te trekken. Ik had niks met de man. Een bijzondere visie over basketbal en een moeilijk persoon in de omgang. Zo’n type hoeft wat mij betreft niet te komen. En dat is meteen ook het risico wat je gaat nemen met een buitenlander. Hoe mooi de verhalen ook zijn, de praktijk is de beste leermeester en dat is altijd maar afwachten. Eén naam van een mogelijke kandidaat heb ik wel in het hoofd. Een oud Donarspeler die nu in Amerika woont en coacht. De naam zal ik nog maar even voor me houden maar insiders weten vast wel wie ik bedoel.

En wat hebben we geleerd? We zijn kampioen geworden en winnaars hebben altijd gelijk. Nou nou, dat is wel heel erg kort door de bocht en feitelijk onjuist. Het is wel zo dat het Groningse basketbal de afgelopen jaren weer volop leeft en daar is de huidige coach zeker debet aan. Niet alleen door de speelwijze maar ook door zijn rol en gedrag rond de club en de wedstrijden. Je bent een boegbeeld voor de club. Het gezicht van de ambities en de dadendrang van Donar. Dat iemand dan weet hoe Groningen leeft en het basketbal beleeft is een groot voordeel. Een Amerikaanse enclave die überhaupt nog nooit van Groningen heeft gehoord zit natuurlijk niemand op te wachten. We hebben geleerd dat het heeft gewerkt maar aan alles komt ooit een einde. We hebben geleerd dat een werkwijze altijd bespreekbaar moet kunnen zijn en dat het clubbelang boven alles staat. Daar moet een ieder zich bij neer kunnen leggen. Bovendien hebben we geleerd dat een hechte spelersgroep tot goede resultaten kan leiden. Wat dat betreft kunnen we ons dus gelukkig prijzen.

En wat zal hij zelf gaan doen? Een buitenland avontuur als assistent? Een jaartje rust? We zullen het zien. Genoeg te bespreken en te bediscussiëren dus de komende tijd. Ook ToH zal er nog met regelmaat op terug gaan komen de komende maanden.