121010: Moeizame overwinning

Op het randje van de afgrond balanceerde afgelopen zomer de ploeg uit Nijmegen. Ze wisten het financieel toch voor elkaar te krijgen om dit jaar weer mee te doen in de DBL. Bij ons was het een heel ander verhaal. Continuïteit en doorbouwen op het behaalde succes.

De wedstrijd van vandaag was absoluut niet een afspiegeling van de hierboven omschreven situatie. Nijmegen speelde los, frivool en ontspannen en wij hadden het moeilijk. Ja, moeilijk eigenlijk met van alles. Het schot viel niet, als er überhaupt al op het juiste moment werd geschoten, reboundend was het niet sterk, met name verdedigend, en de swung mistte volledig. Een verlenging was nodig om de overwinning binnen te slepen maar eerlijk gezegd had het zomaar de andere kant op kunnen gaan. Het schot viel in die verlenging opeens wel en drie van die punten kwamen van de man die blijkbaar voor de verlenging was bewaard, Steve Ross. Hij speelde een draak van een wedstrijd en terecht speelde hij in de tweede helft niet. Uit nood geboren moest Marco hem in de verlenging wel inbrengen omdat de druk hoog was en het een beetje veel van het goeie was om dat nu bij Mark Peter neer te gaan leggen.

Steve is niet de enige die momenteel onder de maat presteert. Ook Haryasz is de draad even kwijt en zelfs Bauscher is enigszins weggezakt. Tijdens de tweede helft waren het de nummers 4, 5, 6, 7 en 8 die ons in de race hielden en als groep keihard aan het werken waren.
De grootste eervolle vermelding gaat naar Henry Bekkering. Wat een inzet en karakter. Hij zat al snel op veel fouten maar ging door en nam de ploeg qua werklust op sleeptouw. Zeven aanvallende rebounds pakte hij en met regelmaat sprong hij bijna tot in de nok van Martiniplaza boven alles en iedereen uit. Geweldig.

Bij het begin van de verlenging sprak Steve de coach aan met woorden vergelijkbaar met ‘I am ready’. Liplezen is niet mijn sterkste punt maar zoiets zal het zijn geweest. Hij mocht weer meedoen en deed dat met een driepunter redelijk. Vrije worpen, normaal gesproken een sterk punt van Steve, zijn nu nog te veel gevraagd maar gelukkig wonnen we de verlenging wel.

Het was ‘nait best’. 1975 bezoekers zagen een matige wedstrijd die met enig geluk wel werd gewonnen. Een bijzondere lage opkomst die waarschijnlijk te maken zal hebben met de wedstrijd Nederland Zweden. Los van het lage aantal was de sfeer ook niet echt super in de hal. Precies één keer stond het publiek op de banken om het team enthousiast te ondersteunen. Daarmee neem ik overigens niemand iets kwalijk maar is het simpelweg een constatering. Muzikaal mag het allemaal ook wel een paar stapjes intensiever. Frank, de nieuwe DJ, doet zijn uiterste best maar zo zie je maar weer dat muziek en beleving bij basketbal hand in hand gaan. Drie kansen waren er voor ‘Hit the road Jack’. Niet omdat het zo leuk klinkt maar omdat het demoraliserend werkt voor de tegenstander en dat konden we nu best wel even gebruiken.

Meest opvallend uit de statistieken zijn de double double van Robby en de 7 spelers die met vijf fouten het veld moesten verlaten. Terecht? Ik zeg voorzichtig ja. Een fout is een fout. De heren scheidsrechters deden het best redelijk maar de stelling ‘in het land der blinden is één oog koning’ kwam spontaan wel een paar keer in mijn gedachten naar boven.

Dat het anders moet is wel duidelijk. Volgende week staat een rivaal als tegenstander op onze vloer en dan moet het spel wel duidelijk verbeterd zijn. Wellicht dat drie dagen rust daar een goede invloed op zal hebben. Laten we het hopen.