140410: 1982, 2004,...

Een kaartje had ik niet. De zaal was strak uitverkocht en bovendien was het zakgeld toen nog toereikend om wedstrijden van Donar te gaan bezoeken. Zelf balde ik net een jaar of twee en keek vol respect en bewondering op tegen mannen als John Franken, Jimmy Moore en Dave Lawrence. Die dag zou de beslissing kunnen vallen, Donar kon landskampioen worden in Groningen en daar wilde je natuurlijk maar wat graag bij zijn. Op de fiets ging ik naar de Martinihal om iets van de sfeer en misschien zelfs iets van de wedstrijd mee te krijgen.

Het was al bijna tijd voor het begin van de wedstrijd en buiten op het voorplein van de Evenementenhal liepen nog wat mensen in de hoop dat ze alsnog een toegangskaartje zouden kunnen scoren. Maar vol was en is vol dus iedereen droop af omdat daar blijven wachten toch geen enkele zin had. Ik bleef staan voor de gesloten toegangsdeuren terwijl de wedstrijd reeds was begonnen. En man bij de ingang aan de andere kant van de gesloten deur zag me daar staan en opende het slot van deur. In eerste instantie dacht ik te gaan horen dat ik daar maar weg moest gaan maar in tegenstelling tot die negatieve benadering sprak de man mij aan. Of ik fan was van Donar en of ik graag naar binnen wilde. Ja, knikte ik. Het is al even geleden maar ik weet nagenoeg zeker dat het Hilbrand Ausema was die toen voor me stond. Bijzonder. Vandaag de dag zijn we collega’s bij de club en leven we allemaal 28 jaren later.

Mijn ‘ja’ kwam blijkbaar over want ik mocht naar binnen. Verbaasd maar enorm blij liep ik snel de trap op naar de overloop en sloeg rechts af. Had ik die man bij de deur eigenlijk wel bedankt vroeg ik me nog af maar het lawaai en de sfeer in de hal namen me al snel mee in een hele andere wereld. Ik was erbij. Van de wedstrijd heb ik niet heel veel gezien want de balustrade was overvol. Ik koos positie achter de televisiecamera omdat daar mogelijkheden zouden kunnen liggen om toch nog iets te kunnen zien. Zo nu en dan kon ik een glimp van het veld opvangen. Het werd spannend, superspannend. En toen ontplofte de zaal. Iedereen was door het dolle heen: Donar was Kampioen!

22 jaren later waren de omstandigheden compleet anders. 2004 is in vele opzichten een jaar om niet snel meer te vergeten. Sterker nog, om nooit meer te vergeten. Ondertussen had ik een functie bij de club en was de beleving van de sport minstens 22 keer zo groot als in ’82. Die laatste wedstrijd in en tegen Den Bosch was zo enorm spannend dat het bijna ondragelijk werd. En dan zelfs ook nog een verlening. De driepunter van Rogier in die laatste 5 minuten speeltijd was doorslaggevend. We wonnen en werden voor de tweede keer kampioen van Nederland. Het feest was enorm. Honderden fans uit Groningen werden uitzinnig van blijdschap en vierden het feestje op de vloer van de Bossche club. Van de terugreis naar Groningen kan ik me weinig meer herinneren behalve dat ik toen de werkgever heb gebeld om de dag daarna vrij te kunnen krijgen. Dat lukte en bleek achteraf een heel verstandige keuze. Die vrijdag werd vervolgens ook een dag om nooit meer te vergeten. Met bijna 13000 mensen een feestje vieren in het centrum van het mooie Groningen omdat we de beste waren. Onvergetelijk. Gelukkig zijn er van deze periode nog uitgebreide televisiebeelden en is de dvd van dit kampioenschap een trots bezit.

Nu is het 2010. Je zal mij nu niet horen zeggen dat dit jaar net zo wordt als 1982 of 2004. Dat is de Goden verzoeken en bovendien niet reëel. Feit is wel dat het best mogelijk is. Hoe groot is die kans? De laatste weken verschilt mijn percentage tussen de 40 en 60%. Vandaag is het 50%. Morgen, na de wedstrijd in en tegen Den Bosch volgt weer een nieuwe inschatting.